27 Μαρτίου, 2017.
Έχω έναν παράξενο φίλο. Την 25η Μαρτίου και την 28η
Οκτωβρίου, δεν εύχεται χρόνια πολλά, ούτε παίρνει μέρος στις ξεχωριστές για την
ημέρα εκδηλώσεις. Ούτε καν στις συζητήσεις. Να τι μου απάντησε όταν κάποτε τον
είχα ρωτήσει γιατί.
«Η σημαία της χώρας μας κυματίζει πάνω στο σπίτι μου κάθε μέρα. Το ίδιο κι
ο ψυχισμός μου για τις δύο αυτές επετείους.»
«Και καλά, τόσο κόπο θα σου έκανε, βρε αδερφέ, να πεις ένα χρόνια πολλά
τέτοιες μέρες; Μήπως το παρακάνεις κι εσύ;»
«Να πω χρόνια πολλά, είπες; Σε ποιόν; Και καλά, να πω στην οικογένειά μου,
άντε να πω και σε σένα.
Να πω χρόνια πολλά σε εκείνον που νομίζει ότι την 25η Μαρτίου
γιορτάζουμε την επέτειο του ΟΧΙ;
Να πω χρόνια πολλά σε εκείνον που νομίζει ότι την 25η Μαρτίου
γιορτάζουμε το γκολ που έβαλε ο αγαπημένος του ποδοσφαιριστής στην τάδε ομάδα
το τότε μετά Χριστό, την τάδε ώρα, από εκείνη την θέση στον αγωνιστικό χώρο, με
άνεμο αντίθετο τόσων μποφώρ;
Να πω χρόνια πολλά σε εκείνον που νομίζει ότι την 25η Μαρτίου
γιορτάζουμε την γέννηση της λαίδης Γκαζά ή του τραγουδιστή του συγκροτήματος
Κλαίμε Τώρα Με Αράχνες ή την διανομή της εκατοστής πίστας στο ηλεκτρονικό
Παιχνίδι Σκότωσέ Τονε Πριν Σε Σκοτώσει Εκείνος;
Να πω χρόνια πολλά σε εκείνον που νομίζει ότι την 25η Μαρτίου
γιορτάζουμε την επέτειο που άνοιξε η τάδε αλυσίδα παιχνιδιών ή καλλυντικών, ένα
ταξίδι για παιχνίδια ή άλλο ταξίδι ομορφιάς;
Να πω χρόνια πολλά σε εκείνον που νομίζει ότι την 25η Μαρτίου
γιορτάζουμε την ίδρυση του τάδε πολιτικού αποκόμματος ή την γέννηση της δείνα
συγγραφέως δακρύβρεχτων ρομάντσων;
Να πω χρόνια πολλά σε εκείνον που νομίζει ότι την 25η Μαρτίου
γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821;»
Εκεί, τον διέκοψα. «Αυτό δεν γιορτάζουμε; Ή μήπως τα έχασες τελείως πια;»
«Αυτό γιορτάζουμε; Ε, μα… τι να σου πω τώρα, άντε καλημέρα!» Κι έκανε να
φύγει.
«Στάσου! Τι λες τώρα, καταλαβαίνεις; Πραγματικά τα έχεις χαμένα, έτσι;»
Σταμάτησε, γύρισε και με κοίταξε. Έκανε να μιλήσει, σαν να το μετάνιωσε. Έκανε
ένα βήμα, δύο, και ήλθε απέναντί μου. Κοιτούσε κάτω. Σήκωσε το κεφάλι του και
με αντίκρισε. «Γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821 στις 25 Μαρτίου, είπες.
Σωστά;»
«Σωστά, βέβαια!»
«Και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου Παναγίας, πότε τον γιορτάζουμε βρε τενεκέ
ξεγάνωτε;»
«Ε, εννοείται!»
«Τι θα πει εννοείται; Ή μήπως ξέρεις γιατί τρώμε μπακαλιάρο εκείνη την
ημέρα, άρα ξέρεις και γιατί συμπεριφέρεσαι όπως στ’ αλήθεια συμπεριφέρεσαι,
περήφανε Έλληνα συ;»
«Ε, όχι κι αυτό! Δεν ξέρω γιατί τρώμε μπακαλιάρο, μήπως το έχει καθιερώσει
η Εκκλησία μας;»
«Άρα ξέρεις ότι γιορτάζουμε το ’21, δεν θυμάσαι αλλά ξέρεις ότι γιορτάζουμε
τον Ευαγγελισμό, αλλά γιατί τρως μπακαλιάρο δεν ξέρεις. Με δυο λόγια,
συνεχίζεις να ζεις όπως ζεις ενώ βγάζεις και δυο τρεις ευχούλες, να ‘ναι καλά η
Παναγιά και ζήτω μας που αρχινήσαμε επανάσταση.
Αλλά συνεχίζεις να ζεις όπως ζεις! Δεν αλλάζει κάτι στη ζωή σου από τα δυο
αυτά μηνύματα της Ιστορίας, το 1821 και τον Ευαγγελισμό. Εσύ συνεχίζεις να ζεις
όπως ζούσες!
Κατάλαβες τώρα γιατί δεν μιλάω στους ανθρώπους έτσι όπως μιλάς εσύ εκείνες
τις επετείους; Γιατί ούτε εκείνοι ξέρουν τι κάνουν, ούτε ξέρουν πώς ζούνε και
γιατί ζούνε έτσι όπως ζούνε, για παράδειγμα να τρώνε μπακαλιάρο στις 25
Μαρτίου. Μετά απ’ αυτό, γιατί να ασχοληθώ μαζί τους; Θα πιάσει μήπως τόπο η
ευχή μου για χρόνια πολλά;»
«Στάσου ρε φίλε, στάσου. Δηλαδή επειδή είχα ξεχάσει τον Ευαγγελισμό κι
επειδή δεν ξέρω γιατί τρώμε μπακαλιάρο…»
«Ναι βρε τούβλο, γι’ αυτό. Γιατί αν ήξερες ότι είναι και του Ευαγγελισμού,
δεν θα ‘λεγες και καμιά προσευχούλα για τους ανθρώπους;
Βρε, συ, πες αλήθεια τώρα, την 25η Μαρτίου, έκανες καμιά
προσευχούλα για ‘κείνους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, για τους άρρωστους, για
τους φυλακισμένους, τους απελπισμένους, τους μονάχους, τους καταπιεσμένους στον
κόσμο αλάκερο; Έκανες;
Δεν μιλάς τώρα!
Και, ναι, αν ήξερες γιατί τρως μπακαλιάρο, θα είχες προσπαθήσει να αλλάξεις
και τον τρόπο που ζεις. Προς το καλύτερο για σένα και για την οικογένειά σου.»
«Ωραία! Πες μου λοιπόν, τι με κρατάς στην αγωνία τόση ώρα;»
«Για να καταλάβεις ότι τα λόγια μόνο δεν φελάνε. Αν είναι να ‘χεις κάποιο
όφελος, κοίτα και τι πράττεις, τι κάνεις κάθε μέρα, κι όχι μόνο τα λόγια ότι
γιορτάζεις σήμερα αυτό, αύριο το άλλο.»
«Μπακαλιάρο; Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;»
«Ξέρεις από πού μας φέρανε τον Όττο, τον Όθωνα για βασιλιά, αφού
λευτερωθήκαμε μετά το ’21, ναι; Ξέρεις ότι τα έκανε μούσκεμα ο νεαρός με τους
Έλληνες και τον αποσύρανε για να μας φέρουν άλλονε βασιλιά, ναι; Και ξέρεις από
πού ήταν κι εκείνος, ναι;»
«Ξέρω! Αντί να μας αφήσουμε να κυβερνηθούμε, μας σβέρκωσαν βασιλιάδες
ξενόφερτους. Αλλά, γιατί αλήθεια;»
«Γιατί ήταν πολλά τα λεφτά, Άρη. Τα δάνεια που ‘χαμε πάρει για να κάνουμε
τον αγώνα. Το 70% έμεινε εκεί, στα χέρια τους, προμήθεια το λέγανε, σήμερα το
λένε μίζες. Από το 30% που ‘ρθε ‘δω, βγάλανε το κατιτίς τους οι προεστοί που τα
διαχειριζόντουσαν, ο λαός χρεώθηκε. Με το 100% συν τους τόκους, έφτασαν το 700%
και βάλε. Άλλη ώρα αυτά όμως.
Που να πληρώσει και με τι να πληρώσει. Όταν χρωστάς, κάνεις αβάντες,
χατίρια, κάνεις δηλαδή ό,τι σου λένε οι δανειστές σου. Πάρε τοπικό επίτροπο των
δανεικών μας, Έλληνα. Να προσέχει τα λεφτά μας, βρε αδερφέ! Βασιλιά, δηλαδή, σε
τιμάμε κιόλας. Θα έχεις βασιλιά. Πολίτης πρώτης κατηγορίας εκείνος, δεύτερης
εσύ. Δεν θα είσαι πολίτης, θα είσαι υπήκοος. Αλλά!
Μπακαλιάρο! Μπακαλιάρο όμως να σου πω γιατί.
Μιας κι έχουμε πόδι στη χώρα, όπως λένε στην Αγορά, να μην πουλήσουμε κι
εμπόρευμα να βγάλουνε κάτι κι οι έμποροι που μας στηρίζουν εδώ στην χώρα μας;
Τι έχουν οι έμποροι; Ό,τι έχει η θάλασσά μας. Ψαράκια.
Μα οι Έλληνες τρώνε ψάρι, δεν έχουν πρόβλημα εκεί! Από παντού θάλασσα
έχουν, άσε τα νησιά που έχουν!
Ναι αλλά παστό; Παστό βακαλάο; Δεν έχουν. Πάρε να’ χεις. Είπαμε, να βγάλουν
και κάτι οι δικοί μας εδώ, έτσι δεν είναι το δίκαιο;
Και αρχίσανε να στέλνουνε τόνους παστό μπακαλιάρο, και πώς θα τον βάλουμε
στο στόμα των Ελλήνων; Να το κηρύξουμε εθνικό φαγητό στην καλύτερη μέρα τους,
όταν γιορτάζουν την ελευθερία τους. Μετά που θα τον συνηθίζουν, θα τον τρώνε
πιο συχνά.
Μα οι Έλληνες τρώνε όσο ψάρι αντέχει το στομάχι του ανθρώπου, δεν έχουν
πρόβλημα να βρούνε ψάρι!
Ναι, αλλά όχι παστό. Είπαμε, εμπόριο. Και τέλος πάντων, τι σε έχουμε κάνει
βασιλιά εκεί; Ορίστε μας!»
Κούνησα το κεφάλι καταφατικά. Ο φίλος γύρισε και κίνησε προς το σπίτι του.
«Χρόνια πολλά και καλή λευτεριά!» Μου φώναξε.
«Χρόνια πολλά!» … Το άλλο, γιατί το είπε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πριν την υποβολή σχολίου ή και άρθρου προς δημοσίευση, ας είναι υπ’ όψη τα εξής, παρακαλώ.
- Σχόλια και άρθρα που υποβάλλονται για δημοσίευση σε «greeklish» (ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) ή με κεφαλαία γράμματα, ή άσχετα με το θέμα, ή που περιλαμβάνουν ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητο λόγο, προσβλητικό χαρακτηρισμό, υποτιμητικές προσφωνήσεις, υπονοούμενα, απειλές ή χυδαιολογίες, δεν δημοσιεύονται. Διότι δεν συνάδουν με τον πολιτισμό του Ιστότοπου.
- Σχόλια και άρθρα που υποβάλλονται για δημοσίευση περιλαμβάνουν έγκυρο ε-μαιλ, ηλεκτρονική διεύθυνση του σχολιαστή ή αρθρογράφου ώστε να αποτελεί υπεύθυνο λόγο. Το ε-μαιλ αυτό δεν θα δημοσιεύεται.
- Σχόλια και άρθρα που υποβάλλονται, δημοσιεύονται το συντομότερο δυνατόν. Ο Ιστότοπος λειτουργεί σε εθελοντική βάση, όχι επαγγελματική. Δεν απολαμβάνει υλικού κέρδους.