ΡΕ ΑΛΗΤΗ ΣΟ-ΟΥ !

12 Απριλίου, 2017.

Πρώτο.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε ριάλιτυ σό-ου; Τι είδους άνθρωποι είναι;

Εργάζονται σε κάποια μόνιμη απασχόληση για να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα; Εργάζονται σε κάποια απασχόληση, και το κάνουν με αξιοπρέπεια; Ή έστω και με τις υποχωρήσεις που τα θύματα των εργοδοτών πολύ συχνά πια στις μέρες μας αναγκάζονται να κάνουν;

Πώς βρίσκουν τον χρόνο να αφιερώνουν στα ριάλιτι σόου; 

Με λίγα λόγια, όλοι, μα όλοι εκείνοι που συμμετέχουν, είναι άνεργοι;

Ή μήπως άεργοι στην πραγματικότητα;

Ή μήπως οι καλομαθημένοι πρίγκιπες και πριγκίπισσες που βρίσκουν τους καιρούς δύσκολους για την υψηλοχαμηλότητά τους και ζητάνε δημοσιότητα μπας και μέσα από αυτή, «πιάσουν την καλή» ;

Τι λένε για την ζωή τους στο κοινό, πώς παρουσιάζονται στο κοινό, και πώς οι θεατές των σό-ου ενημερώνονται για το τι είδους άνθρωποι παίρνουν μέρος;

Δεύτερο.

Υπάρχει ένα χρηματικό βραβείο. Ένας όμως θα το πάρει, ένας από τους πολλούς που συμμετέχουν.

Ο καθένας που συμμετέχει, δεν έχει εξασφαλίσει ότι θα πάρει το βραβείο.

«Το παίζουν» κατά το κοινώς λεγόμενο.

Άρα όσοι συμμετέχουν είναι τζογαδόροι.

Όπως οι αλογομούρηδες!

Και τέτοιοι όπως είναι, πιστεύουν κι από πάνω ότι είναι οι «πρώτοι» οι «καλυτερότεροι»!

Οι μαγκίτες που θα «πιάσουν την καλή» αφού «όλοι γύρω τους είναι για τα μπάζα». Μόνον εκείνοι είναι οι «πρώτοι, δε παιδάκι’μ!»

Τρίτο.

Τι κάνουν για να πρωτεύσουν;

Ξεκατινιάζονται.

Κωλοτρίβονται.

Τατιανιάζοντε και τατιανιάζουν.

Επιδεικνύουν τα ελαττώματά τους.

Όχι τα χαρίσματά τους. Τα τάλαντά τους.

Αλλά τις μοναδικές, τις μόνες, τις τρομερές δυνάμεις κι αντοχές που έχουν, μέσα από τις τρύπες της ψυχής τους, οι διάτρητου πολιτισμού και μόρφωσης αυτοί! Αυτοί, οι μοναδικοί εκείνοι, δοξάστε τους!

Ρε άλητοι θεατές!

Τέταρτο.

Και μετά;

Μετά η αφάνεια. Η κατάθλιψη, η καταρράκωση ψυχής και σώματος. Η αποκαθήλωση του ινδάλματος του εαυτού.

Η πλήρης από-ηρωοποίηση του εαυτού.

Ο ψυχικός θάνατος.

Πέμπτο.

Κερδισμένος, η τηλεθέαση.

Γιατί ο νικητής έχει συμφωνήσει να πάρει το κατιτίς του, 300 εντάξει; Λίγα είναι, Χίλια ρε αλήτη! Κάντα τρία. Δύο κι είμαστε ‘ντάξει, πότε κονόμησες τόσα ρε αλήτη; Και στα τσακίδια ρε ζήτουλα!

Η τηλεθέαση φέρνει εκατομμύρια όμως.

Στον κάθε μαστοράκι

και μαστοράτζες, λέγε με χαμογελώ πάντα με την βραχνή φωνή μου γιατί έχω πολύ σφιχτό, τεντωμένο  δέρμα κι ανοίγει το στόμα μου όταν ζορίζεται ο απαυτός μου, αχ ζόρισε βάρβαρα, τι ωραία!

Μαστοράκι μου εσύ διδά-α-ασκαλε!

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Ρε αλήτη!

Σό-ου!

Έκτο.

Ο ρε-αλήτη θεατής τι απολαμβάνει;

Πρώτα απ’ όλα, ταυτίζεται με τους παίκτες. Ταυτίζεται με περισσότερους από έναν. Όπως στα Ρωμαϊκά αμφιθέατρα, συνήθως η πρώτη ταύτιση είμαι με τον ισχυρότερο.

Οι επόμενες είναι με εκείνους τους χαρακτήρες που τους μοιάζουν. Συνήθως οι αδικημένοι.

Και ζούνε διπλή ζωή οι θεατές. Την πραγματική, και την εικονική του ρε-αλήτη που δεν τους αφορά.

Έτσι όμως εκτονώνουν τα πάθη τους. Κι ησυχάζουν. Πληρώνονται. Γεμίζουν από  την ικανοποίηση ότι θριάμβευσαν μαζί με τον νικητή, αδικήθηκαν μαζί με όσους έχασαν ή έτυχαν κακής αντιμετώπισης. Αυτά σκέπτονται όταν ξαπλώνουν για ύπνο, κι αυτά ονειρεύονται. Τα ρεαλιστικά πρόβατα εκείνοι. 

Και πιεσμένοι όπως είναι απότις ανα΄γκες της πραγματικής ζωής, τις παραβλέπουν μουδιασμένοι οι περισσότεροι αφού οι περισσότεροι είναι που ταυτισμένοιμε τους ήρωες του ρε-αλήτη σόου, έχουν χάσει μαζί με τους περισσότερους παίκτες. Μια ακόμη φοράστην άθλια ζωή τους. καταρράκωση. ξανά.

.