Ένα από τα μεγαλύτερα κόλπα που κατάφερε ποτέ, είναι...

Ο Πονηρός ειδικεύεται στην Πλάνη. Στην απάτη.

Ένα από τα μεγαλύτερα κόλπα που κατάφερε ποτέ, είναι να μας πείσει ότι δεν υπάρχει.

Πάνω σε αυτό ακριβώς, ΣΚΕΨΟΥ, αναγνώστη το εξής. Ποιος είναι ο άρχοντας του κόσμου ετούτου; Χμ; Μάλιστα, με εντολή του Βιβλικού θεού αυτή να είναι η τάξη των πραγμάτων! Όχι;

Το αμέσως κατώτερο ήταν να μας δείξει πόσο δυνατοί θα είμαστε αν τον υπηρετήσουμε.

Το επόμενο παρακάτω από αυτά ήταν να μας ευχαριστήσει με την πραγματική αίσθηση δύναμης στα χέρια μας.

Και τέλος να μας χαρίσει την πληρότητα αυτής της δύναμης μέσα από το σεξ, την δύναμή μας επάνω στους άλλους και τελικά την κοινωνική δύναμη. Τέλος, με τον ιεροτελεστικό φόνο.

Φόνο; Μάλιστα! Είτε κατ’ ιδίαν – λογίσου πόσοι κατά συρροή αλλά και μίας και μοναδικής πράξης δολοφόνοι υπάρχουν, ή με κρατικά συνταγματικά και θρησκευτικά καθαγιασμένα μέσα.

Όχι;

Ακούω με προσοχή …

Παρατήρηση: Πόσες φορές συναντιούνται δύο άνθρωποι για «σεξ» από ΑΔΟΛΗ αγάπη, από λαχτάρα προσφοράς και μόνον, ή για να απομυζήσουν κάθε ικμάδα ενέργειας ως βρυκόλακες για ίδια ευχαρίστηση, και πόσες για να βεβαιώσουν την δύναμή τους ο ένας επάνω στον άλλο; Να το κριτήριο, λοιπόν.

Και ο νοών, νοήτω.

Συνεχίζουμε;

Κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν κατέχει την αλήθεια. Δεν δύναται. Κι υπάρχει τόση γνώση να αφομοιώσει ο άνθρωπος ώστε η δίψα μένει ακόρεστη. Αφού στην γνώση η γαλήνη ψυχής, η ολοκλήρωση του όντος.

Μόνο που δεν υπάρχει τέτοιος σταθμός με το όνομα γαλήνη και ολοκλήρωση. Η πορεία προς τα εκεί είναι που μετράει. Η Οδύσσεια.

Κι είναι ανθρώπινο και λωτό να φάμε, και στην Κίρκη να χαθούμε, και με τον θεό να θυμώσουμε.

Ήτανε η ώρα που είχε χάσει κάθε έναν σύντροφο, κάθε αγαπημένο αδερφό, κάθε παρηγοριά του στον αγώνα του να επιστρέψει στο σπίτι του. Ήτανε η ώρα που το ίδιο το σώμα του τον πρόδινε σιγά-σιγά. Δεν μπορούσε να κολυμπήσει πολύ ακόμη, το νερό τον έπνιγε. «Μου πήρες τα καράβια μου, μου πήρες το τελευταίο μου πλοίο, μου πήρες τους συντρόφους μου, πολλοί ήταν συγγενείς μου, μου ξέσκισες σώμα και ψυχή, με έκανες να κλάψω πικρά ξανά και ξανά, γιατί; Γιατί; Επειδή ήμουν εγώ που άλωσα την Τροία, την πόλη που προστάτευες; Κι αντί να τα βρεις με την Αθηνά και τους άλλου όμοιούς σου που με στήριξαν και με οδήγησαν και με ενθράρρυναν, ξεσπάς σε μένα, ω, Ποσειδώνα; Τι άλλο θέλεις πια; Θέλεις την ζωή μου; Γιατί αυτό πια μου έχει μείνει. Ε, πάρε την κι αυτή, λοιπόν! Δεν έχω κάτι άλλο να σου δώσω, άθλιε θεέ!» (- Όμηρος.)

«Κι ο Ποσειδώνας ακούστηκε κι ο Οδυσσέας σαν να είδε ένα κύμα να παίρνει μορφή ανθρώπου, ανθρώπου με γένια, σεβάσμιου, ήρεμου, γαλήνιου. Με ειρηνική φωνή, καλοπροαίρετη μίλησε ο θαλασσοκράτης εκείνος. Όχι, παιδί μου. Όχι, δεν θέλω την ζωή σου. Θέλω να γυρίσεις στο σπίτι σου. Αλλά δεν θα γίνει πριν καταλάβεις την αλήθεια.

Πως ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε χωρίς τον θεό του.»

Ο Οδυσσέας ήταν στην πλώρη στιβαρού καραβιού, με κωπηλάτες φίλου βασιλιά των Φαιάκων (Κερκυραίων) που τον οδηγούσανε στο σπίτι του, στην Ιθάκη. Μονολόγησε : «γυρίζω σπίτι μου. Ξέρω ότι συμβαίνει γιατί ο θεός μου το επέτρεψε. Χωρίς αυτόν, δεν θα έβλεπα το νόστιμο ήμαρ (την ημέρα/ήμαρ της επιστροφής/νόστου).

Μερικοί έχουν επιλέξει να ακούνε τον θεό να κράζει «βοήθεια» (Νίκος Καζαντζάκης, Η Ασκητική) και χύνονται να τον σώσουν όχι σαν γιοί του αλλά σαν σύντροφοι, συναγωνιστές, στα ακρότατα σύνορα, Ακρίτες Διγενείς, δύο γενών, της ανθρώπινης και της θεϊκής φύσης.

Αξίζει στον Άνθρωπο κάτι λιγότερο;