ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Γράφει ο Στέφανος Ζουριδάκης.

Αυτό ήταν το κόλπο! Οι "ήρωες" και οι "γενναίοι" τού παρακράτους έβαζαν πάντα τον λαό να οδηγείται στο αδιέξοδο της βίας και να χτυπάει το "χέρι" του στο "μαχαίρι" τής Αστυνομίας. Ποτέ και καμία δεξιά πολιτική δεν βρήκε σοβαρή αντίσταση εξαιτίας κάποιας λαϊκής αντίδρασης, γιατί απλούστατα η αντίδραση αυτή ήταν πάντα προδομένη. "Καπελωμένη" εν τη γενέσει της. Με εντολές τής Δεξιάς την αντίδραση αυτήν πάντα τη διαχειρίζονταν οι αριστεροί - όλοι τους πρώην ΚΚΕδες - χαφιέδες τής Δεξιάς Ασφάλειας.

Αυτό έγινε στα μεγάλα "ιστορικά" γεγονότα, τα οποία καθόρισαν την πορεία τής χώρας και το ίδιο επαναλαμβάνεται κάθε φορά που υπάρχει ανάγκη. Επειδή "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν", έτσι κι αυτοί φροντίζουν να είναι πάντα ετοιμοπόλεμοι, μέχρι να χρειαστεί να επαναλάβουν την αγωνιστική "εργολαβία" τους. Για να μην "ψάχνονται" την κρίσιμη ώρα, φροντίζουν να έχουν μόνιμα στη διάθεσή τους το ανθρώπινο δυναμικό των χαφιέδων, που απαιτεί το "κόλπο" αυτό. Κάθε χρόνο παρακολουθούμε αυτήν τη "συγκομιδή" στελεχών του παρακράτους. Την κάθε "φουρνιά", που - λόγω ηλικίας - αποσύρεται από τους "δρόμους", τη διαδέχεται η νέα. Κάθε νέα επέτειος του Πολυτεχνείου στην πραγματικότητα είναι το ετήσιο θέαμα του παρακράτους. Εκεί πάνε οι νέοι υποψήφιοι, για να διαδεχθούν τους προηγούμενους. Εκεί οι παλιότεροι θα τους μυήσουν στα "κόλπα". Από το πώς φτιάχνονται οι μολότοφ μέχρι το πού απευθύνονται για βοήθεια όταν τα πράγματα γίνουν δύσκολα.

Υπό την αιγίδα τής Δεξιάς και της Αστυνομίας και με "προτάσεις" τού ΚΚΕ γίνεται η θεατρική παράσταση τού Πολυτεχνείου. Με πέτρες και καδρόνια γίνεται η "ηρωοποίηση" των μελλοντικών συνδικαλιστών και προδοτών πολιτικών, τους οποίους έχει ανάγκη η εξουσία για να ελέγχει τον κόσμο. Με τον τρόπο αυτόν η δικομματική Δεξιά μονοπωλούσε μόνιμα την εξουσία. Η Δεξιά τού "Νεοδημοκρατικού Πασόκ" Η Δεξιά τής Παναγιωταρέα, η οποία έφτιαχνε μόνη της τους "Τσίπρες" που χρειαζόταν. Η Δεξιά, η οποία και η ίδια σε επίπεδο στελεχών δεν διέφερε ποιοτικά από το χαφιεδαριό τής Αριστεράς. Στο μόνο που διαφέρουν είναι η ταυτότητα των αφεντικών τους.

Οι αριστεροί ηγέτες ήταν πάντα χαφιέδες τής Δεξιάς και οι δεξιοί ηγέτες ήταν χαφιέδες των ξένων. Στην πραγματικότητα η μόνη διαφορά τους είναι ότι απλά οι δεύτεροι είχαν το προνόμιο να "βλέπουν" και τα "αφεντικά". Η Δεξιά στην Ελλάδα ήταν πάντα το "μαγαζί" των δωσίλογων, των ομοφυλόφιλων, των ανώμαλων και των διεφθαρμένων "εθναρχών" και αυτοί όλοι ήταν οι εκβιαστές και τα αφεντικά των αριστερών χαφιέδων. Αυτή η Δεξιά τού δικομματισμού με "σκονάκι" - και υπό τη μόνιμη καθοδήγηση των Αμερικανών και των Εγγλέζων - "κατασκεύασε" τη μεταπολεμική Αριστερά κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν Οι ανώμαλοι, οι άχρηστοι και οι διεφθαρμένοι έβαλαν όμοιούς τους "απέναντι", για διαφορετικά δεν γινόταν "παιχνίδι". Έφτιαξαν δηλαδή την Αριστερά ως "είδωλο" της Δεξιάς. Στο δωσιλογικό "ιερατείο" τής Δεξιάς έβαλαν "απέναντι" το δωσιλογικό "ιερατείο" τού ΚΚΕ. Έτσι λειτουργούσε πάντα η Αριστερά, γιατί αυτός είναι ο ρόλος της.

Όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα, δηλαδή, δεν είναι τυχαίες εξελίξεις τυχαίων συγκυριών. Είναι δουλεμένα σχέδια "μάχης", τα οποία έχουν εκπονηθεί σε υπόγεια μυστικών υπηρεσιών. Ο καθένας έχει τον ρόλο του και τον σέβεται απόλυτα όταν ξεκινάει η "παράσταση". Δεν έχει ενοχές η Δεξιά όταν παρουσιάζεται σαν ο "κακός" τής εξουσίας. Το ίδιο δεν έχει ενοχές και η προβοκατόρικη Αριστερά, όταν παριστάνει τον "καλό", ο οποίος είναι επαγγελματίας looser, ο καταδικασμένος πάντα να "ηττάται". Αυτός είναι απλά ο ρόλος της. Γι' αυτόν τον λόγο έχει "κατασκευαστεί". Δεν μπορεί το "είδωλο" να διαφοροποιηθεί από το "αντικείμενο" που αντικατοπτρίζει.

Η Αριστερά έχει "κατασκευαστεί" με τα χαρακτηριστικά αυτά, για να μπορεί η Δεξιά να μονοπωλεί την εξουσία. Να μπορεί να ελέγχει και να εκτονώνει την κοινωνική αντίδραση, η οποία προκαλείται από την αθλιότητα και τις προδοσίες της. Αυτή είναι η μεταπολεμική ελληνική Αριστερά.

Είναι η Αριστερά των άεργων, των ανεπάγγελτων και των τεμπέληδων, οι οποίοι έχουν αναλάβει τα "δίκια" των εργαζομένων

Είναι η Αριστερά που - καθ' όλη τη μεταπολεμική περίοδο - της έχει παραδοθεί ο οργανωμένος και κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός, ώστε να "καπελώνεται" κάθε μορφής κοινωνική αντίδραση

Είναι η Αριστερά, που, μέσω ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, υπέταξε τον κόσμο σε όποιον υποδείκνυαν τα αφεντικά των "εθναρχών" μας

Άλλοτε στους βιομηχάνους, άλλοτε στους εφοπλιστές και σήμερα στους δανειστές.

Αυτή η Αριστερά των επαγγελματιών χαφιέδων ήταν πάντα το κρυφό "εργαλείο" τής Δεξιάς των δωσίλογων και των ανώμαλων. Το "εργαλείο" αυτό, το οποίο επέτρεπε στη δικομματική Δεξιά να ακολουθεί όποια πολιτική τη βόλευε, γιατί δεν φοβόταν την αντίδραση του λαού. Γνώριζε η Δεξιά ότι ακόμα και τη μεγαλύτερη αντίδραση, που θα προέκυπτε από την πολιτική της, μπορούσε να την ελέγξει Θα την "καπέλωνε" εύκολα το "εργαλείο" των χαφιέδων και η εξουσία δεν θα έφευγε από τα χέρια της. Παιδεραστές - σαν τον γέρο Παπανδρέου - ή ομοφυλόφιλοι - σαν τον γέρο Καραμανλή - μπορούσαν ν' απολαμβάνουν τη μονιμότητα στην εξουσία, δημιουργώντας δυναστείες. Ποιος θα τους απειλούσε;

Ο «χαφιές» Φλωράκης ή ο "επαναστάτης" Μίκης με τον "ήρωα" Γλέζο; Αυτός ήταν κι ο λόγος που τον "μύθο" τής Αριστεράς των αγώνων και της κοινωνικής "ευαισθησίας" τον "έπλεξε" η Δεξιά με τους δικούς της ασφαλίτες "συγγραφείς".

Όποιος βόλευε τη Δεξιά, γινόταν κοινωνικός "ήρωας". "Ήρωας" της Ασφάλειας και του Παρακράτους. Φλωράκηδες, Γλέζοι, Κύρκοι, Θεοδωράκηδες, Δαμανάκισσες και όλοι οι υπόλοιποι - μηδενός εξαιρουμένου - πρώτα περνούσαν το "casting" της Ασφάλειας και της Αμερικανικής Πρεσβείας και μετά "βαπτίζονταν" "ήρωες".

Ο Τσίπρας ήταν ένας ακόμα "επιτυχών" τής Αμερικανικής Πρεσβείας, της Ασφάλειας και του Παρακράτους τού Καραμανλή, της Παναγιωταρέα και της ΕΡΤ. Άλλη μια "πρόταση" του ΚΚΕ, η οποία εγκρίθηκε από τη Δεξιά. Αυτή η Αριστερά των χαφιέδων και τον προβοκατόρων πάντα εμφανιζόταν όταν βόλευε και "εξαφανιζόταν" μόλις ολοκλήρωνε τη δουλειά της. Εμφανιζόταν, για να "εκτονώσει" την αντίδραση εναντίον τής Δεξιάς και στη συνέχεια "εξαφανιζόταν", γιατί υποτίθεται απειλούσε τη Δημοκρατία η οποία βέβαια πάντα "θριάμβευε" εις βάρος των μπολσεβίκων.

Αυτό ήταν το "κόλπο" και εμφανιζόταν πάντα με τον ίδιο μονότονο τρόπο. Η Αριστερά ήταν αυτή που αφηνόταν πάντα να κάνει τον δημαγωγικό λαϊκισμό, ο οποίος θα της επέτρεπε να "εισπράξει" πολιτικά τη λαϊκή οργή της εκάστοτε αρνητικής για την Δεξιά κατάστασης. Βόλευε τη Δεξιά η όποια λαϊκή αντίδραση να πήγαινε "μονόπατα" στα "χέρια" των χαφιέδων τους, ώστε να μπορούν να τη διαχειρίζονται κατά το δοκούν.

Να την παραδίδουν ως κέρδος στην Αριστερά, προκειμένου αυτή να μην πάει σε επικίνδυνα νέα πολιτικά πρόσωπα, τα οποία θα "παρήγαγε" η όποια πολιτική ή οικονομική κρίση. Αφού εξασφάλιζαν αυτήν τη βολική συνθήκη, την κατάλληλη στιγμή θα έβαζαν την Αριστερά να κάνει τα "χρήσιμα" εκείνα λάθη, τα οποία θα την ανάγκαζαν να "επιστρέψει" στη Δεξιά το πολιτικό "κέρδος" που είχε εισπράξει στιγμιαία. Πάντα, δηλαδή, όταν "φουντώνει" η Αριστερά, αναζητούμε το κέρδος που ακολουθεί υπέρ τής Δεξιάς.

Το "φούντωμα" δηλαδή της Αριστεράς "συγχωρεί" ένα προηγούμενο αντεθνικό ή αντικοινωνικό "ολίσθημα" της Δεξιάς και υποβοηθά την ομαλή επάνοδό της στην εξουσία Η Αριστερά "φούντωνε", για να δρομολογηθεί η κατάσταση εκείνη, η οποία θα επέτρεπε να σωθούν οι δεξιοί δωσίλογοι μετά τον πόλεμο Η Αριστερά ήταν αυτή που "φούντωνε", για να επιβληθεί η δεξιά "πατριωτική" και "δημοκρατική" αμερικανόφιλη Χούντα Η Αριστερά ήταν αυτή που "φούντωνε", για να σωθούν οι δεξιοί χουντικοί και να "επιστρέψει" στην εξουσία ο δεξιός Καραμανλής Η Αριστερά ήταν αυτή που "φούντωσε" στις μέρες του Τσίπρα, για να περάσουν τα Μνημόνια και να σωθούν οι δεξιοί Καραμανλοπαπανδρέιδες που μας τα φόρτωσαν.

Αυτός είναι ο ρόλος τής Αριστεράς στον μεταπολεμικό σχεδιασμό. Πάντα την άφηναν να λαϊκίζει ασύστολα, για να παρασέρνει τον λαό σε λάθος "δρόμους". Την άφηναν - όταν τους βόλευε - να εμφανίζεται ως λύση ελπίδας για κοινωνική "σωτηρία" και όταν έκαναν τη δουλειά τους τη "νικούσαν" σαν "ήρωες" της Δημοκρατίας. Την εμφάνιζαν, για να "εκτονώσουν" την κατάσταση και την κατάλληλη ώρα την εξαφάνιζαν σαν επικίνδυνη για τη Δημοκρατία επιλογή. Πάντα "εξαφανιζόταν", ώστε να μην απειλείται το μονοπώλιο της εξουσίας τής δικομματικής Δεξιάς.

Αυτό ήταν το "παιχνίδι", το οποίο επέτρεπε στην Αριστερά να παίζει πάντα τον ρόλο της, χωρίς να φθείρεται Να παριστάνει τον "συμπαραστάτη" τού λαού, ενώ ήταν ένας κοινός "μπράβος" τού δεξιού συστήματος εξουσίας. Εμφανιζόταν σαν μεγάλη δύναμη, και, όταν κατάφερνε να δείχνει σαν "μνηστήρας" τής εξουσίας, "μεταλλασσόταν σε απειλή τής δημοκρατίας και, αποσυρόταν. Ήταν οι εθελοντές και καλοπληρωμένοι "λύκοι", που μάντρωναν τα "πρόβατα" στο δεξιό δίχωρο "μαντρί". Η ίδια η Αριστερά έπαιζε οικειοθελώς –-και ποτέ τζάμπα - το παιχνίδι αυτό, εφόσον η ίδια έκανε τα βολικά εκείνα "λάθη", τα οποία βόλευαν τα δεξιά "αφεντικά" της, επιτρέποντάς τους να εμφανίζονται σαν προστάτες τής Δημοκρατίας.

Στο όνομα της Δημοκρατίας έδινε ξανά την εξουσία σε εκείνους, οι οποίοι προηγουμένως είχαν αναγκάσει τον λαό ν' αντιδράσει. Αυτοί, οι οποίοι αντιδρούσαν στον φασισμό τής Δεξιάς, στο τέλος προτιμούσαν τους φασίστες από τους μπολσεβίκους. Το αποτέλεσμα, για τους σχεδιαστές αυτής της κατάστασης, ήταν "σιγουράκι".

Ότι ο δημοκρατικός λαός με μαθηματική βεβαιότητα θα επέλεγε να υπομείνει τα χειρότερα από το να δει τους μπολσεβίκους να παίρνουν την εξουσία. Θα επέλεγε τους δωσίλογους από τους μπολσεβίκους. Θα επέλεγε τους "ρεαλιστές" απ' αυτούς, οι οποίοι οικειοθελώς θα εμφανίζονταν σαν ηλίθιο.ι Θα επέλεγε τους συνταγματάρχες από τους μπολσεβίκους. Θα επέλεγε τον Καραμανλή από τους μπολσεβίκους. Θα επέλεγε να βιώνει τη χείριστη μορφή τής δημοκρατίας, παρά την όποια εκδοχή τού κομμουνισμού.

Όταν οι λαϊκιστές μπολσεβίκοι είναι η επιλογή σου, προτιμάς καί τον "Καραμανλή" καί τα "τανκς". Ό,τι κι αν σου βάλουν μπροστά σου, θα το στηρίξεις.

 Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Φώφηδες κι Αντωνάκηδες. Αυτό ήταν το κόλπο και η εξουσία εναλλασσόταν ανάμεσα στους εκλεκτούς τής Αμερικανικής Πρεσβείας. Σε αυτό το κόλπο η Αριστερά ήταν πάντα το "δεκανίκι" τής Δεξιάς. Στιγμιαία έπαιρνε το "βάρος" μέχρι το σύστημα να ανακτήσει την ισορροπία του. Όταν ο λαός "χτυπούσε" τη Δεξιά κι αυτή πήγαινε να χάσει την "ισορροπία" της, μεταβίβαζε το "βάρος" της στο "δεκανίκι", για να αναδιαταχθεί και να εξασφαλίσει μια νέα πιο σταθερή θέση στήριξης. Αυτήν τη ζωτική χρονική "πίστωση" της έδινε η Αριστερά. Απλά αυτή η λύση με το "δεκανίκι" δεν μπορούσε να έχει μεγάλη διάρκεια. Ήταν "δεκανίκι" ανάπηρου, το οποίο μπορούσε να αναλάβει "φορτίο" μόνον στιγμιαία. Ένα "δεκανίκι", το οποίο απλά θα έδινε στη Δεξιά τη δυνατότητα να ανακτήσει την στήριξή της.

Αυτήν ήταν και η διαφορά τού ελληνικού συστήματος εξουσίας με τα υπόλοιπα δυτικά. Στα δυτικά συστήματα, όταν οι λαοί χτυπούσαν το "πόδι" τής Δεξιάς, αναλάμβανε το "φορτίο" του το "πόδι" τής Αριστεράς. Όταν φθείρονταν οι χριστιανοδημοκράτες, αναλάμβαναν οι σοσιαλοδημοκράτες, και το αντίστροφο. Το σύστημα δεν κινδύνευε από την "πάλη" με τον λαό, γιατί καί τα δύο "πόδια" ήταν πανίσχυρα και αυτοδύναμα Κυρίως αυτοδύναμα, γιατί αναδείκνυαν τις ηγεσίες τους μέσα από δικές τους εσωτερικές διαδικασίες και όχι με "υποδείξεις-εντολές" των αντιπάλων τους, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα.

Στην Ελλάδα το αριστερό "σκέλος" δεν ήταν ζωντανό. Το "δεκανίκι" δεν ήταν αυτοδύναμο. Ήταν ένα "νεκρό" σώμα, το οποίο το εξουσίαζαν οι "εκλεκτοί" τού δεξιού παρακράτους. Οι ηγέτες της έπαιρναν "χρίσματα" από τα γραφεία τού δεξιού παρακράτους. Δεν υπήρχε αριστερή ηγεσία, αν δεν ήταν επιλογή τής Δεξιάς αποκλειστικά ανάμεσα στις "προτάσεις" τού ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, το οποίο λειτουργούσε μέσα στο σύνολο του αριστερού χώρου σαν τα "μάτια" και τα "αυτιά" τής Δεξιάς και βέβαια της Αμερικανικής Πρεσβείας. Γι' αυτόν τον λόγο έπρεπε αυτό το πολύτιμο "εργαλείο" να συντηρείται με χρήματα και βολέματα της δεξιάς εξουσίας. Να συντηρείται, απλά για να διατηρεί ίδιο κι απαράλλαχτο το "θέατρο" της σύγκρουσης.

Ευνόητη είναι η ανάγκη αυτή, εφόσον αυτοί, οι οποίοι επωφελούνται από το "παιχνίδι" αυτό, δεν το αλλάζουν ποτέ και άρα δεν έχουν κανέναν λόγο να "νικήσουν" ολοκληρωτικά τον αντίπαλό τους. Αφού βολεύονται με την επ' άπειρον σύγκρουση, γιατί να την "κλείσουν" με μια νίκη; Γι' αυτόν τον λόγο η "ανάπηρη" Δεξιά δεν παύει ποτέ να μεριμνά για το "δεκανίκι" της. Γι' αυτόν τον λόγο οι δεξιοί "νικητές" δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να σώσουν τους "ηττημένους" αριστερούς.

Να σώσουν πρωτίστως την κομματική "μήτρα", η οποία τους "γεννά" με τα επιθυμητά χαρακτηριστικά και η οποία είναι το ΚΚΕ.

Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ αριστερός ηγέτης, ο οποίος να έκανε "καριέρα" στην Αριστερά, χωρίς προηγουμένως να περάσει από τα "θρανία" τού ΚΚΕ. Χωρίς να έχει πάρει το "πτυχίο" τού χαφιέ από το χαφιεδομάγαζο του ΚΚΕ. Αυτός ο έλεγχος των προσώπων, οι οποίοι ηγούνται της Αριστεράς είναι ο ρόλος τού ΚΚΕ και γι' αυτόν τον λόγο προστατεύεται ως κόρη οφθαλμού ακόμα και τώρα, που ο "υπαρκτός" έχει προ πολλού "πεθάνει".

Ως εκ τούτου, η Δεξιά πάντα φροντίζει να υπάρχει αυτό το "φίλτρο" προσώπων, το οποίο της επιτρέπει να ελέγχει ασφυκτικά την ηγεσία ολόκληρου του αριστερού χώρου. Ο Γεώργιος Παπανδρέου "έσωσε" μεταπολεμικά - και άρα μετά την προδοσία τού Εμφυλίου - τους ΚΚΕδες, "κεφαλαιοποιώντας" - μέσω των οργανωμένων "διώξεών" τους - την ιδιότητά τους. Ο Καραμανλής "έσωσε" το ΚΚΕ τής Μεταπολίτευσης, εξασφαλίζοντας κρατικά κονδύλια για τη συντήρηση του "καρκίνου" τής Δημοκρατίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου "έσωσε" το χαφιεδαριό τού ΚΚΕ "καίγοντας" τους Φάκελους της Χούντας οι οποίοι ήταν σχεδόν εξ' ολοκλήρου κουκουέδικης "συγγραφής". Ο ίδιος Ανδρέας έδωσε σε όλους τους παλαιοκομμουνιστές ΚΚΕδες "αντιστασιακή" σύνταξη, για να συνεχίσει να υπάρχει το ΚΚΕ με κρατικό "συσσίτιο".

Από εκεί και πέρα Γιωργάκηδες και Κωστάκηδες δεν σταμάτησαν ποτέ να το βοηθάνε. Ποτέ δεν αμφισβήτησαν το "μπακαλόχαρτο" αυτό, το οποίο έδινε νομιμότητα και βέβαια κρατικά χρήματα στο ΚΚΕ - ακόμα και μετά την πτώση τής "μητέρας" ΕΣΣΔ - . Τότε μάλιστα προέκυψε μέγα θέμα με τη χρηματοδότησή ενός ελληνικού κόμματος από μια ξένη μυστική υπηρεσία - όπως ήταν η KGB - και κανένας δεν αφέθηκε να το "ψάξει". Προέκυψε θέμα με τα οικονομικά τού κόμματος και ποτέ κανένας δεν έστειλε έναν κρατικό υπάλληλο να ελέγξει το χαφιεδομάγαζο του Περισσού. Οι Γλέζοι και οι Φλωράκηδες παρίσταναν τους "ήρωες" - και εσχάτως τους πατριώτες - και επί χρόνια ζούσαν με χρήματα ξένων μυστικών υπηρεσιών.

Γι' αυτόν τον λόγο το "παιχνίδι" τής αντιπαλότητας μεταξύ Δεξιάς κι Αριστεράς δεν αλλάζει ποτέ. Κανένας δεν θέλει να νικήσει ολοκληρωτικά τον άλλο, γιατί στην κυριολεξία ο ένας επιβιώνει εξαιτίας τού άλλου Μονά-ζυγά δικά τους, και πιο ευτυχισμένοι απ' όλους οι Αμερικανοί, οι οποίοι επέβαλαν αυτόν τον σχεδιασμό. Τα δουλικά τους, είτε "προσκυνάνε" μέσα στην Πρεσβεία είτε "διαδηλώνουν" έξω απ' αυτήν, είναι μονίμως πιστά, γιατί απλούστατα είναι μονίμως βολεμένα - και κυρίως οι κυρίαρχοι Δεξιοί - . Τζάμπα πράγμα. Μόνοι τους δημιουργούν τους αντιπάλους τους και μόνοι τους "ανταμείβονται" με προσυμφωνημένους "θριάμβους". Μόνοι τους δημιούργησαν τις "παρατάξεις" και μόνοι τους αποφασίζουν ποιοι θα ηγούνται αυτών των "παρατάξεων". Μέσα από μια απολύτως στημένη αντιπαλότητα αλληλοϋποστηρίζονται, για να μονοπωλούν την ηγεσία του πρότυπου κράτους τής "Μπανανίας".

Πρόβλημα δεν υπάρχει ποτέ, γιατί πάντα στην κρίσιμη ώρα το "δεκανίκι" θα τους βοηθήσει να μην χάσουν την "ισορροπία" τους και βέβαια την εξουσία.

Πάντα θα υπάρχει ο Ζαχαριάδης, ο οποίος θα κάνει έναν Εμφύλιο, για να σώσει τους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες Πάντα θα βρεθεί ένας Γλέζος να κρύβει κανέναν ασύρματο, για να δώσει "αποστολή" στους συνταγματάρχες.

Πάντα θα βρεθεί ένας πρόθυμος Φλωράκης να στηρίξει μια κυβέρνηση-Μητσοτάκη.

Πάντα θα βρεθεί ένας δόλιος Κουβέλης να στηρίξει το Μνημόνιο του Παπανδρέου.

Πάντα θα τρέχει το ΚΚΕ έξω από τη Βουλή να προστατεύσει τους δωσίλογους, όταν αυτοί θα υπογράφουν τα Μνημόνια.

Μετά, θα επιστρέψουν στην καθημερινότητα των ψευδοσυγκρούσεων. Στην καθημερινότητα, όπου απλά "δουλεύουν" τον κόσμο με τη "σκληρή" τους "αντιπαλότητα".

Μόνοι τους παίζουν το παιχνίδι τού καλού και του κακού "μπάτσου" και έχουν τρελάνει τον κόσμο. Ο ένας βαράει διαρκώς τον λαό και ο άλλος αναλαμβάνει να υπερασπιστεί το "δίκιο" του θύματος, ενώ μεταξύ τους είναι συνέταιροι. Η Αριστερά όλα αυτά τα χρόνια έκανε το προδοτικό "μεροκάματό" της και την κατάλληλη στιγμή αποτραβιόταν χωρίς φθορά. Υπό την προστασία των δεξιών αφεντικών, μετά από κάθε προδοσία, έπιανε ασφαλές "καταφύγιο". Μετά έκανε την δήθεν "αυτοκριτική" της, αλλά πάντα πολυτελώς και εκ του ασφαλούς.

Έτσι κι αλλιώς τα αφεντικά θα αποφάσιζαν ποιοι θα ήταν οι "Ζαχαριάδηδες" προδότες, οι οποίοι έπρεπε να "τιμωρηθούν" για τα "λάθη" τους και ποιοι θα ήταν οι "Φλωράκηδες" ή οι "Κουβέληδες", οι οποίοι θα αφηνόταν στη "λήθη" μέχρι να ξαναγίνονταν νόμιμοι "υπερασπιστές" των δίκαιων του λαού. Όμως, τη δουλειά τους θα την είχαν κάνει, όπως προέβλεπε ο "τυφλοσούρτης".

Ο λαός στις περιπτώσεις αυτές "αυτοεξουδετερωνόταν", εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση αυτοκαταστροφικής εσωστρέφειας. Διχαζόταν, εφόσον για τους μισούς Έλληνες θα έφταιγαν οι άλλοι μισοί και οι προδότες θα επιβίωναν στο σύνολό τους. Ανακατεύεται η "τράπουλα" και κανένας δεν "βλέπει" τι πραγματικά συμβαίνει. Γίνεται ένα παιχνίδι "χιαστών" ευθυνών, το οποίο "τυφλώνει" τους πάντες.

Ο κόσμος, ο οποίος "βλέπει" ως υπεύθυνους της αθλιότητας τους ηγέτες τής Δεξιάς, κινείται "αριστερά" και ο κόσμος, ο οποίος βλέπει την αριστερή "μετακίνηση" ως πηγή κινδύνου, κινείται προς τα δεξιά. Οι δεύτεροι εξαναγκάζονται να δεχθούν τους άθλιους ηγέτες τους ως αναγκαίο κακό και οι πρώτοι αποδέχονται ηγέτες, που δεν γνωρίζουν πως είναι "στημένοι" από το ΚΚΕ.

Η ηγεσία δίνει τη στημένη "μάχη" της και από κάτω ο λαός είναι έτοιμος μέχρι και για Εμφύλιο.