Είπ’ ένας πιτσιρίκος

11 Απριλίου, 2017.

Μέσα στην βαθιά αμάθεια ο κόσμος, αφού γνωρίζει ένα σχολείο, μια εκπαίδευση που πιστεύει ότι πρέπει να παρακολουθήσει επειδή οι γονείς του τον στέλνουν να το κάνει με όλες τις αντιδράσεις κι αντιστάσεις της ελεύθερης ψυχής που με τον καιρό ιδρυματοποιείται κι ισοπεδώνεται, διαβάζει και κάποιες εφημερίδες, κάποια Ιστολόγια, ακούει και συζητάει με τους φίλους που προέρχονται μόνο από την κοινωνική τάξη που ανήκει, ανάγει σε δικαίωμα για διαμαρτυρία κάθε αδικία που εκείνος θεωρεί ότι του κάνουνε, παίρνει θάρρος και φτιάχνει βολικές ιδέες για τον εαυτό του από ό,τι νομίζει πως πετυχαίνει στην ζωή του, διεκδικεί να ζει όπως όλοι εκείνοι που του βάζουνε μέσα στο μυαλό ως ήρωες της ζωής, είτε μέσα από την τηλεόραση ή μέσα από τις κοινωνικές συμβάσεις που πρέπει να υιοθετήσει αν θέλει να είναι αποδεκτός από τους άλλους γύρω του, και καταντάει, ακόμη κούτσουρο απελέκητο, να κομπάζει για το πόσο σπουδαίος είναι, ακόμη κι αν το κάνει μόνο απέναντι στον καθρέφτη του.

Κι όταν υποφέρει από τις ξαφνικές καμουτσικιές του κνούτου, συχνά και φραγγέλιου, αφού ξεψυχήσει λες από αντοχή, και συνέλθει, όλο αυτό τον πόνο βγάζει εκδικητικά προς όλους όσους δεν του επιβεβαιώνουν πως έχει δίκιο. Το ακόμα κούτσουρο το απελέκητο.

Άντε τώρα να του δείξεις πως ο γιαλός δεν είν’ στραβός αλλά εκείνος στραβά αρμενίζει!

Είναι σε θέση τέτοιο κούτσουρο άγονο κι αποστερημένο από κάθε αληθινή φροντίδα κι αγάπη – και να την έχει, την εισπράττει ως επιβράβευση των δικών του κατορθωμάτων, όχι ως θυσία προσώπων που τον λατρεύουν ο πτωχός αυτός, να παραδεχθεί πώς όλη του την ζωή έκανε λάθος;

Κι έρχεται σήμερα ο Έλληνας ο δυστυχής, ζαλισμένος από τις αλλεπάλληλες αλλαγές προς το χειρότερο της ζωής του, να φωνάξει, το κούτσουρο  το απελέκητο :

Έλληνες, να ενωθούμε! Και να κρεμάσουμε τους προδότες (τους Έλληνες εννοεί.)

Να ενωθούμε και να εκδικηθούμε όλους τους άλλους, λες και φταίν’ αυτοί για τις εγωϊστικές επιλογές που ο καθένας μας έχει κάνει. Καλά, ξέρω ότι δεν έχουμε όλοι κάνει έτσι σε όλη μας την ζωή ο καθένας, μην προσβληθούνε κάποιοι και δεν ακούσουν παρακάτω!

Να ενωθούμε και να κρεμάσουμε κάποιους από  εκείνους που θέλω να ενωθούμε!

Λογικό;

Είναι τόσο λογικό όσο είναι το να παραδεχθείς πρώτα εσύ, ένα προς ένα τα λάθη σου. Αν αλλάξεις τον εαυτό σου, αν αλλάξω τον εαυτούλη μου τον πολυαγαπημένο μα τόσο αδικημένο από την άτιμη την κενωνία, αν αλλάξουμε τον εαυτό μας, τότε θα μας αξίζει κάτι καλύτερο.

Που μόνο τότε θα έλθει.

Γιατί θα γίνει.

Νομοτελειακά.

Επειδή σε τέτοιο επίπεδο ύπαρξης θα βρισκόμαστε πια. Μέσα στο Σύμπαν. Για κάποιους, μέσα στον Θεό.

Όχι στην Ελλάδα, όχι στη δουλειά μας, όχι στην ανεργία μας, όχι στον πόνο μας, όχι στο ξέσκισμα της καρδιάς και του νου, όχι στον θρήνο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας.  Αλλά εκεί

που μας αξίζει. Ως Άνθρωποι, ως Έλληνες.

- Είπ’ ένας πιτσιρίκος.

χικ !