Το Σύμπλεγμα της Μέδουσας. Το Δόγμα του Σοκ.

20 Μαρτίου, 2017.

Γιατί δεν αντιδράει ο Ελληνικός λαός;

Σε τι να αντιδράσει; Αν έτσι σκέφθηκες σήμερα 20 Μαρτίου του 2017, μην διαβάσεις παρακάτω. Θα χάσεις τον χρόνο σου. Και την γαλήνη της ψυχής σου.

Γνωστό στην Κοινωνιολογία και την Ψυχιατρική είναι το σύμπλεγμα της Μέδουσας.

Δηλαδή, η αντίδραση ενός ανθρώπου ή και ζώου να αντιδρά όπως όταν στον μύθο κάποιος αντικρίζει την μυθική Μέδουσα. Η αντίδραση αυτή συνίσταται στο να «μένει άγαλμα», να μένει ακίνητος κι άπρακτος.

Επαναλήψεις στην πράξη ως να διεξάγονταν επιστημονικά πειράματα για την απόδειξή του, είναι ο πρώτος κι ο δεύτερος παγκόσμιοι πόλεμοι. Αποδείξεις διαθέτει κι η Φυσική Ιστορία του πλανήτη μας.

Όταν ένα αρπακτικό απειλεί ένα υποψήφιο θήραμα, διδάσκουν η Ζωολογία για τα ζώα κι η Ψυχιατρική κι η Κοινωνιολογία για τον άνθρωπο, το θύμα αντιδράει με το Φυσιολογικό πρωτόκολλο – δηλαδή υποχρεωτικό κατάλογο ενεργειών της Φύσης. Το πρωτόκολλο αυτό είχε έως τώρα ορισθεί ως fight or flee / να δώσει μάχη ή να υποχωρήσει. Να παλέψει, αν νομίζει ότι θα υπερισχύσει, ή να υποχωρήσει, να φύγει γρήγορα μήπως και γλιτώσει.

Τώρα αναγνωρίζουμε τρεις εναλλακτικές επιλογές στο φυσικό πρωτόκολλο αυτό, δηλαδή όταν ένα ζώο  ή ένας άνθρωπος αντιμετωπίζουν μια ξαφνική κι απροσδόκητη απειλή. Να παλέψει, να υποχωρήσει ή να μείνει άπρακτος.

Η ενδορφίνη β παράγεται στον εγκέφαλο. Είναι πολλαπλά πιο ισχυρή από την μορφίνη. Παράγεται όταν ο εγκέφαλος κρίνει ότι είναι απαραίτητο ο άνθρωπος να εμποδίσει την μετάδοση των σημάτων πόνου που αφικνούνται στον εγκέφαλο μέσω των νεύρων αρχικά. Έπειτα μέσα στον εγκέφαλο δια μέσου των νευροδιαβιβαστών, για να να φθάσουν, ας προσέξουμε τούτο, να φθάσουν στην συνείδηση – κάποιοι επιστήμονες διαφωνούν εδώ και λένε «να φθάσουν στην ψυχή», η διαφωνία αυτή δε, λίγη σημασία έχει εδώ, κι αν έχει καν.

Πότε παράγει ο ανθρώπινος εγκέφαλος αυτή την ορμόνη; Όταν ο εγκέφαλος το κρίνει απαραίτητο. Όχι ο άνθρωπος με την κρίση που διαθέτει ή με τα ένστικτα που είναι προικισμένος. Άρα, όχι ενσυνείδητα.

Τι συμβαίνει όταν αυτή η ουσία κυκλοφορήσει στο σώμα;

Ο άνθρωπος δεν νοιώθει πόνο. Διόλου. Επίσης, η συνείδηση περνά σε στάδιο όπου ο άνθρωπος βιώνει ότι αποστασιοποιείται από την πραγματικότητα. Παρακολουθεί τον εαυτό του να δρα ή να μην δρα, διατηρώντας την συνείδηση ότι υπάρχει, ότι ζει, αλλά διατηρώντας και την απόλυτη συνείδηση της ταυτότητάς του, ξέρει ποιος είναι.

Όχι μόνον καταγεγραμμένες μαρτυρίες θυμάτων των πρώτων δύο παγκοσμίων πολέμων, αλλά και μαρτυρίες διασημοτήτων οι οποίοι βίωσαν ανάλογες καταστάσεις, όπως του Τζώρτζ Όργουελ όταν τραυματίσθηκε στην Ισπανία, αλλά και πολυάριθμων άλλων, υπάρχουν προς αυτό.

Για παράδειγμα, σε κατάθεση θύματος βομβαρδισμού, το θύμα κατέθεσε «είδα ξάφνου να περιβάλλομαι από ένα πολύ έντονο φως, άκουσα εκκωφαντική έκρηξη, πνίγηκα από καπνό κι άσχημη μυρωδιά, ένοιωσα να με σηκώνει ο αέρας από έδαφος και να πέφτω βαριά κάτω όταν έφυγε ο αέρας, σκέφθηκα, α, ωραία που δεν τραυματίσθηκα κι έκανα να σηκωθώ αλλά έμεινα ακίνητος από τρόμο όταν είδα το αγριεμένο, το πρωτόγονο, το μιας αποτρόπαιας έκφρασης πρόσωπο ενός νοσοκόμου να σκύβει πάνω μου και κάτι να λέει, δεν άκουσα, νομίζω δεν άκουγα για λίγο εκείνη την ώρα, έκανα όμως όπως που έδειχνε, έμεινα κάτω, στο έδαφος. Τον είδα να με κοιτά στο κάτω μέρος του σώματός μου να σηκώνει τα χέρια του κόκκινα ως τους αγκώνες, κοίταξα κι εγώ. Δεν είχα πόδια. Δεν είχα κοιλιά. Λείπανε! Μα γιατί; Αφού δεν ένοιωθα πόνο. Κανένα πόνο.

Ούτε ταραχή γι’ αυτό, ούτε ανησυχία είχα! Δεν ένοιωθα πόνο, τίποτα, καθόλου! Θα ‘λεγα πως με παρακολουθούσα να μου λείπουνε τα πόδια κι η κοιλιά, ένα μέρος της τουλάχιστον, αλλά δεν καταλαβαίνω, ούτε έχω καταλάβει μέχρι σήμερα όλο αυτό το γεγονός, ξέρω βέβαια ότι βρέθηκα μέσα σε έκρηξη βόμβας. Ήταν ολοφάνερο, αλλά και το επιβεβαίωσαν οι γιατροί μου κατόπιν.»

Ακόμη και η βιομηχανία δημοσίου θεάματος το έχει χρησιμοποιήσει σε κινηματογραφικό έργο της, The Revenant – Η Επιστροφή του Αλεχάντρο Γκονδάλεθ Ιναρίτου σε παραγωγή του 2015, μια πτωχή παραποίηση πραγματικής εμπειρίας του Αμερικανού Χιου Γκλας.

Η κατάσταση αυτή δεν συμβαίνει ως μία επιλογή από τις δύο, της μάχης ή της φυγής στο δίλημμα να παλέψω ή να φύγω. Συμβαίνει ως μία επιλογή από τις τρεις στο τρίλημμα της μάχης ή της φυγής ή της απραξίας. Συμβαίνει ως επιλογή του υποψηφίου θύματος όταν ένα αρπακτικό του επιτίθεται.

Εκείνο που φαίνεται να υποχρεώνει το θήραμα να επιλέγει την απραξία, είναι το ξαφνικό, το απροσδόκητο της προσβολής του, κι επιπλέον, η αντίληψη ότι κάθε αντίσταση είναι μάταια. Ιατρικά, ο άνθρωπος τότε βρίσκεται σε κατάσταση σοκ.

Η κατάσταση αυτή δυστυχώς συνεχίζει να συμβαίνει μόλις και αφού το αρπακτικό έχει κιόλας συλλάβει το θήραμα κι αρχίσει να κακοποιεί το φυσικό σώμα του προκειμένου να εξουδετερώσει κάθε πιθανή αντίσταση που θα ενεργοποιηθεί από το ένστικτό της επιβίωσης από στο θύμα.

Η επιστημονική κοινότητα έρχεται να μας εξηγήσει, με την ευκαιρία της συγκεκριμένης κατάστασης κρίσης στην Ελλάδα, ότι υπάρχει μια αναλογία που αφορά και το άτομο αλλά και το σύνολο των ανθρώπων στην χώρα, η οποία είναι ικανή να εξηγήσει το γιατί ο Έλληνας δεν αντιδρά ως άτομο ή και ως λαός, προκειμένου να αντιπαλέψει την κρίση.

Σύμφωνα με το Δόγμα Του Σοκ της Ναόμι Κλάϊν, αλλά και ειδικές για το θέμα διαλέξεις του Νόαμ Τσόμσκυ, κι άλλων διανοουμένων κι επιστημόνων, ο λαός ετούτος βιώνει μιαν ανάλογη εμπειρία εκείνης του θύματος το οποίο κατασπαράσσεται ήδη από κάποιο αρπακτικό.

Όχι ενός θηράματος το οποίο απειλείται να αποδομηθεί. Ενός θηράματος το οποίο κυριολεκτικά βιώνει κιόλας την αποδόμηση.

Βιώνει τούτο κι αντιδρά ούτε με την φυγή μα ούτε και με την πάλη. Και για φυγή και για πάλη, είναι ήδη αργά.

Έχει ήδη αρχίσει να κατασπαράσσεται. Η ενδορφίνη β, ελέω και δικαίω Φύσης, λειτουργεί. Κι ο άνθρωπος κι ολόκληρος ο λαός, έχουμε μείνει «άγαλμα».

Πώς έχει επέλθει ετούτη η κατάσταση που έχει οδηγήσει έναν ολόκληρο λαό να βρεθεί σε κατάσταση σοκ; Εξηγείται από το πείραμα με τον βάτραχο – όταν τον πετάξεις μέσα σε βραστό νερό, θα πηδήξει έξω αμέσως, αλλά εάν τον βάλεις από την αρχή στο νερό που σε λίγο θα βράζει, θα αισθανθεί τέτοια θαλπωρή αρχικά ώστε ίσως και να αποκοιμηθεί. Όταν ξυπνήσει από τους πόνους, το σώμα του θα έχει ήδη αρχίσει κα καταστρέφεται από την υποβολή του σε υψηλότερη του φυσιολογικού θερμοκρασία ώστε θα έχει ήδη αρχίσει να αποδομείται. Σε τέτοια κατάσταση, η ενδορφίνες θα κάνουν την δουλειά τους από έλεος της Φύσης, κι οι μάγειροι την δουλειά τους.

Ο λαός μένει σε ευωχία μέχρι να υπάρξουν εκείνες οι συνθήκες που θα προκαλέσουν το σοκ.

Στην αρχή, ο λαός βρίσκει μια χωρίς προηγούμενο ωραία ζωή με πολλές παροχές που υπερκαλύπτουν τις ανάγκες του. Μάλιστα σε σημείο που να του επιβάλλονται πλαστές ανάγκες τις οποίες ενθαρρύνεται να ικανοποιήσει. Τα μέσα για να πετύχει αυτό είναι χρηματο-οικονομικά.

Δεσμεύεται με χρέος. Δεσμεύει την ίδια του την ζωή, και τις ζωές των μελών της οικογένειάς του, επιπλέον μάλιστα τις δεσμεύει να χρωστούν για χρόνια, δεκαετίες ολόκληρες μέσα στο μέλλον. Μάλιστα, με τρόπο που αντικειμενικά ξεπερνάει τις δυνατότητές του να αποπληρώσει, να πληρώσει μέχρι τέλους το χρέος που αναλαμβάνει.

Διότι βασίζεται πια στο ότι θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος του εάν όλα τα πράγματα στην ζωή πάνε καλά. Τόσο επιθυμητές έχει πεισθεί ότι είναι οι πλαστές ανάγκες τις οποίες τον έχουν πείσει πως έχει.

Έχει ξεπεράσει το όριο ασφαλείας που του επιτρέπει να ζει με τις δυνατότητες που έχει, και γίνεται πλέον παίκτης, τζογαδόρος, «ποντάρει» στην καλή τύχη πια.

Ακόμη κι αν ο ίδιος έχει την ικανότητα να εξαναγκάσει, ή να φέρει τα πράγματα έτσι ώστε να πάνε καλά όμως, θα διαπιστώσει ανεξήγητα φαινόμενα.

Θα διαπιστώσει ότι λες και κάποιος στην κυβέρνηση του κράτους του έχει προηγούμενα μαζί του και με την οικογένειά του, με τα ίδια του τα παιδιά σαν να τους γνώριζαν προσωπικά, το κράτος προβαίνει σε ενέργειες παράλογες σε βάρος του. Το πιο απλό τέτοιο μέτρο σε βάρος του είναι νέοι φόροι, νέοι δασμοί, νέα τέλη, νέες εισφορές ενώ παράλληλα, το κόστος ζωής εκτοξεύεται στα ύψη.

Εξαντλεί το εισόδημά του, εξαντλεί τα αποθεματικά του σε χρήμα, εξαντλεί την περιουσία του ρευστοποιώντας την, πουλώντας την τότε όπως λέμε «για ένα κομμάτι ψωμί».

Και να που βρίσκεται τώρα απέναντί σου αναγνώστη, ανίκανος να συνειδητοποιήσει πώς έφθασε ως εδώ. Δεν έχει άλλες δυνατότητες να παλέψει το χρέος. Ήδη η ζωή του έχει γίνει θύμα αποδόμησης μέσα στην προσπάθειά του να αποπληρώσει το χρέος του. Κι αυτός, απλά είναι σε κατάσταση σοκ.

Πολλά θύματα αρπακτικών στην Φύση και θύματα πολέμου έχουν επιβιώσει. Με υγεία εφεξής, κατόπιν δηλαδή.

Όσον αφορά τον άνθρωπο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από την φτώχεια ύστερα από ξαφνική, απροσδόκητη κι ανηλεή φτωχοποίηση.

Εδώ αναφύεται μια φιλοσοφική θεώρηση : Εξαρτάται από το εάν θα παραδοθείς ΤΕΛΙΚΑ.

Το να εκπλαγείς όταν γίνεις θύμα βίας, είναι ανθρώπινο.

Γιατί στην ζωή γονατίζουμε, θα αναρωτιόμουν. Απαντώντας,

  

Για να μάθουμε ΠΩΣ να σηκωνόμαστε ορθοί ξανά.

Καλή Νύχτα, και Καλή Τύχη.