28 Φεβρουαρίου 2017
Σελίδα 17. Δύο αντιφάσεις. Και μία πιθανότητα ενδεχόμενης παρανόησης.
Πρώτη αντίφαση. Ο συγγραφέας αναφέρεται σε ένα πλάσμα πρωτόπλαστο με το όνομα Ελοχιμ και μάλιστα με το προσωνύμιο ο παλαιός των ημερών, έτσι δηλώνοντας καθαρά και για δεύτερη φορά ότι αναφέρεται σε ένα ον. Ενώ ελοχίμ είναι ο πληθυντικός του ελ που σημαίνει θεός άρα ελοχίμ σημαίνει πολλοί θεοί στην γλώσσα όπου βρίσκονται οι λέξεις ετούτες.
Αναλυτικά ως σχόλιο. Π.χ. μενά(χ) ο ένας, μεναχίμ οι πολλοί. Το φωνήεν όμικρον μεταξύ του Ελ και της κατάληξης (χ)ιμ, εμφανίζεται γλωσσολογικά από δύο ανάγκες.
Η πρώτη είναι ότι υπάρχει ένα συνώνυμο του Ελ, η λέξη Ελόαχ κι αυτό κατά μία περίπτωση γραμματικής όπως πτώση που δεν υφίσταται σε άλλες γλώσσες, όπως η Δοτική δεν υπάρχει ως πτώση σε κάποιες γλώσσες αλλά υφίσταται ως γλωσσική συσκευή.
Η δεύτερη είναι το ότι η γλώσσα γράφεται με σύμφωνα ενώ τα φωνήεντα να προστίθενται εξ ανάγκης εκφοράς λόγου. Π.χ. ΣΛΜ γράφεται, ΣαΛόΜ προφέρεται! ΓΧΒΧ γράφεται, ΓιαΧ(ω : προαιρετικό)Βά ή έ Χ προφέρεται, ΝΧ γράφεται, Νώαχ προφέρεται. ΛΧ γράφεται, εΛο(α: προαιρετικό)Χ προφέρεται, με τον πληθυντικό ΛΧΜ κι αντίστοιχα εΛοχιΜ.
Το προαιρετικό ακόμη και στις εκφορές του (χ) που αναφέρθηκαν παραπάνω υπάρχει χάρη της ευφωνίας ώστε να αποφεύγεται η χασμωδία, γλωσσολογικά.
Γενικά αυτό το φαινόμενο επικρατεί στις Σημιτικές γλώσσες, όπου π.χ. στην Αραβική ΣΛΜ προφέρεται και ΣαΛάΜ (το συνώνυμο του ΣαΛόΜ στην Εβραϊκή), αλλά και ιΣΛάΜ.
Μάλιστα, με την χρήση αυτής της γλωσσολογικής πραγματικότητας, κάποιοι αγαθά ισχυρίζονται ότι αφού η Εβραϊκή λέξη Σαλόμ, κι η Αραβική Σαλάμ σημαίνουν Ειρήνη, άρα και Ισλάμ σημαίνει Ειρήνη. Τέλος του αναλυτικού σχολίου εδώ.
Αναγκαστικό Σημείωμα. Μετά το Αναλυτικό Σχόλιο, οφείλει να γίνεται προφανές για ποιόν αναπόδραστο κι αναντίρρητο λόγο η Ελληνική γλώσσα άρα και η φυλή η οποία την χρησιμοποιεί, κατηγορηματικά (δηλαδή με τρόπο που δεν επιδέχεται αντίρρησης) δεν είναι Σημιτική.
Δεύτερη αντίφαση. Ο συγγραφέας στο πάνω μέρος της σελίδας δηλώνει ότι ο θεός έδωσε εντολή στον πρωτόπλαστο έναν ελοχίμ να τον υπηρετεί, στο κάτω μέρος της σελίδας γράφει ότι ο ίδιος ο πρωτόπλαστος και οι «αδελφοί» του ελοχίμ που κατόπιν δημιούργησε ο θεός, είχαν ελεύθερη βούληση. Ταυτόχρονα γράφει ότι από μόνοι τους υπηρετούσαν τον θεό.
Το ότι από μόνοι τους υπηρετούσαν τον θεό έρχεται σε αντίφαση με το ότι τους είχε δώσει εντολή να τον υπηρετούν.
Πιθανότητα ενδεχόμενης παρανόησης. Ελεύθερη βούληση σημαίνει βούληση ελεύθερη από εξαναγκασμούς.
Η βούληση του πρώτου και των υπολοίπων ελοχίμ όμως δεν ήταν ελεύθερη από εξαναγκασμούς αφού ήταν εξαναγκασμένοι να υπηρετούν τον θεό σύμφωνα με την εντολή που τους έδωσε. Μάλιστα, όταν ο ίδιος ο συγγραφέας δίνει την εντύπωση πως η εντολή αποτελούσε όρο εάν ήθελαν να υπάρχουν καν! Συνεπώς, ήταν εξαναγκασμένοι να τον υπηρετούν.
Άρα δεν είχαν ελεύθερη βούληση σύμφωνα με τα λόγια του συγγραφέα στην σελίδα 17.
Εκτός εάν ο συγγραφέας εννοεί κάτι άλλο από την έννοια ελεύθερη βούληση όταν γράφει ελεύθερη βούληση. Το οποίο αποκαλύπτεται τραγικά στην σελίδα 21 όπως θα δούμε παρακάτω.
Σελίδα 16, 17. Αντίφαση ή πιθανότητα ενδεχόμενης παρανόησης ;
Ο θεός έπλασε τους ελοχίμ από την, εκ της, εξ αιτίας της απέραντης αγάπης του.
Παράλογο να έχει απαιτήσεις υποτέλειας κι υπακοής συνεπώς. Αφού η Αγάπη όλα τα υπομένει, όλα τα συγχωρεί, δεν ξιπάζεται, … Ωστόσο τους πρόσταξε, έδωσε εντολή σε αυτούς, όπως και στους αγγέλους παρακάτω στο κείμενο, να υπηρετούν τον δημιουργό τους.
Εάν ήταν από την κατασκευή τους ικανοί από μόνοι τους να τον υπηρετούν, η εντολή δεν είχε νόημα να δοθεί.
Εάν δεν ήταν από την κατασκευή τους ικανοί από μόνοι τους να τον υπηρετούν, η εντολή είχε νόημα να δοθεί.
Ανάμεσα στις δύο εκδοχές τις οποίες ο θεός γνώριζε καλά μόνον ο ίδιος κατά πόσο ισχύει ποία μία μόνον, ο θεός αποφάσισε. Κι αποφάσισε να τους δώσει εντολή. Άρα, δεν ήταν από την κατασκευή τους ικανοί να τον υπηρετούν.
Και για τον λόγο αυτό ακριβώς, προστάχθηκαν, έλαβαν την εντολή κι αποδεχόμενοι αυτήν, όπως κάνει σαφές ο συγγραφέας, ανέλαβαν την υποχρέωση να υπηρετούν. Άρα δεν είχαν ελεύθερη βούληση.
Παρεκτροπή. Ούτε κι οι Πρωτόπλαστοι είχαν ελεύθερη βούληση αφού έλαβαν απαγορεύσεις στον τρόπο ζωής τους. Είχαν βούληση η οποία ήταν υποκείμενο εξαναγκασμών, άρα όχι ελεύθερη από εξαναγκασμούς. Συγνώμη για την παρεκτροπή ζητώ από τον αναγνώστη.
Σελίδα 21. Μια αντίφαση, και τρεις παραλογισμοί αν όχι ενδεχόμενη παρανόηση. Και μία ανακρίβεια.
Ο συγγραφέας βεβαιώνει ότι οι άγγελοι επίσης όπως κι οι ελοχίμ είχαν ελεύθερη βούληση να μην τηρήσουν την εντολή να υπακούν το θέλημα του θεού.
Κι ότι μέσω ενός αγγέλου ήταν που θα ερχότανε το κακό στην Δημιουργία μέσα.
Αντίφαση αποτελεί ενέργεια του παντοδύναμου δημιουργού του Σύμπαντος να γίνεται από απέραντη αγάπη αλλά ως ενέργεια τέλειου όντως, να επιφέρει δεινά..
Κα-α-ακό αγγελάκι! Όχι από αστοχία του θεού να δημιουργήσει δημιουργήματα τέτοια τα οποία ο ίδιος ως παντογνώστης ήξερε καλά ότι μια μέρα ξαφνικά θα τρελαινόντουσαν, και θα κατασπάραζαν την Δημιουργία ολόκληρη, δεν έφταιγε ο θεός που δημιούργησε τέτοια δημιουργήματα. Με τέτοιες δυνατότητες πράξεων. Με τέτοιες δυνάμεις. Με τέτοια προδιαγεγραμμένη πορεία την οποία ο παντογνώστης γνώριζε.
Τα δημιουργήματα φταίγανε.
Εδώ αναφαίνεται ο πρώτος παραλογισμός.
Παραλογισμός δεύτερος. Ή μήπως ενδεχόμενη παρανόηση;
Στο ζήτημα του εάν φταίγανε τα δημιουργήματα ή δεν φταίγανε, έφταιγε ο θεός ή δεν έφταιγε,
εμάς μας ρώτησε κανείς;
Εμείς οι άνθρωποι τι φταίμε ως εδώ στην ιστορία;
Για να δούμε, θα βρούμε απαντήσεις παρακάτω;
Το δηλώνει ρητά ο συγγραφέα, ήταν ο άγγελος τάδε που θα γινότανε υπεύθυνος για το Κακό μέσα στην Δημιουργία. Κι αφού ο άγγελος τάδε οδήγησε τους Πρωτόπλαστους να αποκτήσουν κρίση με το να γνωρίσουν το καλό από το πονηρό, ο άγγελος έφταιγε, κι όχι οι Πρωτόπλαστοι οι οποίοι ήταν εκείνοι που τιμωρήθηκαν με έξωση από την τέλεια κατάσταση ύπαρξης με συνοδεία τις κατάρες του δημιουργού τους. Κατάρες και καταδίκες αλλά όχι μόνον για τους ίδιους.
Ο δημιουργός τους ήταν τόσο δίκαιος που καταδίκασε και όλους τους απογόνους των Πρωτοπλάστων, δηλαδή ψυχές που δεν είχαν καν ακόμη αμαρτήσει θεολογικά. Που δεν είχαν καν την ευκαιρία να επιλέξουν τον δρόμο της κακίας ή της αρετής. Οι απόγονοι των πρωτοπλάστων θα ήταν καταραμένοι και καταδικασμένοι σε απώλεια άσχετα με την επιλογή που οι ίδιοι θα έκαναν, να είναι κακοί άνθρωποι ή καλοί.
Παραλογισμός τρίτος.
Ο άγγελος εκείνος περιγράφεται αλλού ως το φρονιμότερο πλάσμα στην Δημιουργία. Συνεπώς, κάποιος λιγότερο φρόνιμος, όπως οι Πρωτόπλαστοι γίνεται εξ ορισμού υποχείριο του περισσότερο φρονίμου.
Ορίστε η ανακρίβεια.
Δεν είναι Σαμαελ το όνομα που αναφέρει για τον κακό αγγελάκι ο συγγραφέας.
Μήπως αυτή η τοποθέτηση έχει σχέση με τον ισχυρισμό του συγγραφέα ότι τα ονόματα των ελοχίμ αρχίζουνε με ελ ενώ των αγγέλων τελειώνουνε σε ελ ;
Όπου υπάρχουν τέτοιου είδους συσχετισμοί, η ιστορία αποκτά μεγαλύτερη συνοχή. Είναι δηλαδή, πιο πειστική.
Σελίδα 26.
Πριν συνεχίσω, κάτι που δεν θα κάνω, να σημειώσει ο αναγνώστης για την ασφάλεια του νου του να παραμένει ελεύθερος από ταραχή, το εξής νόημα.
Η αρχή μιας παρουσίασης ιδεών, μιας έκθεσης ιδεών, βάζει τα θεμέλια σκέψης εκείνα, κι ορίζει τα αξιώματα αυτά τα οποία θα χρησιμοποιηθούν κατά την ανάπτυξη της έκθεσης των ιδεών στο προκείμενο.
Επειδή ο χρόνος δεν βρίσκεται σε διάθεση στα χέρια μου ως το άπειρο, αλλά είναι πεπερασμένος, θεωρώ ότι εάν συνεχίσω την μελέτη του βιβλίου, θα χάσω τον χρόνο μου. Γιατί;
Διότι από ό,τι είδα έως εδώ στο βιβλίο, διαβλέπω ότι θα παρουσιασθούν πολλά σημεία όπου θα εξαχθούν συμπεράσματα σαθρά εξ αιτίας του ότι θα έχουν βασισθεί σε αντίφαση και παραλογισμό έως πιθανότητα ενδεχόμενης παρανόησης κατά συρροή.
Αν κάνω λάθος, θα εισπράξω το αντίτιμο να χάσω γνώση και σοφία διαθέσιμη για εμένα.
Ζωγράφισε το άρθρο.......
ΑπάντησηΔιαγραφή