Είσαι υποχρεωμένος να κατανοήσεις...Η Ελλάδα πεθαίνει

Είσαι υποχρεωμένος

να κατανοήσεις....

Οι περισσότεροι δεν είναι έτοιμοι να αφυπνισθούν. 

Πολλοί μάλιστα είναι τόσο εθισμένοι, 

τόσο ανέλπιδα εξαρτημένοι από το  σύστημα, 

ώστε θα πολεμήσουν για να το υπερασπισθούν. 

- Λώρενς Φίσμπερν ως Μορφέας, Μάτριξ (τριλογία).

14 Φεβρουαρίου, 2017, Ελλάς.

Δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα όσο ένας Έλληνας λέει πως είναι πιο πατριώτης από τον άλλο, όσο άλλος Έλληνας λέει πως είναι πατριώτης κι ο απέναντι προδότης της πατρίδας, όσο κάποιος Έλληνας λέει ότι είναι της τάδε θρησκείας που περιφρονεί, απεχθάνεται, λυπάται, μισεί τον οποιονδήποτε δεν είναι της ίδιας θρησκείας, υπάρχει άνθρωπος Έλληνας που ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια στο παραμικρό ή μεγάλο νόημα, αντίληψη, κοσμοθεωρία, γνώμη για δεδομένο θέμα.

Η Ελλάδα κατοικείται αιώνες τώρα με πολιτισμό που καλώς ή κακώς έχει καταλήξει να επιθυμεί αν είναι συγκεκριμένης γνώμης γύρω από την ύπαρξή του. Αν αυτό αλλάξει, δεν θα γίνει τώρα, σε περίοδο μεταβατική πολύ πιο σπουδαίων ζητημάτων, όλα να γίνουν αλλά στην ώρα τους. 

Το εάν η επίσημη θρησκεία του κράτους αλλάξει, εάν αφομοιώσουμε την έννοια και την πρακτική της πολυπολιτισμικότητας, την διεύρυνση της έννοιας φύλλο του ανθρώπινου πλάσματος είναι σπουδαία ζητήματα. Δεν είναι τώρα η ώρα τους.

Είναι σαν τον ακροβάτη στην πρώτη του παράσταση να δέχεται να δοκιμάσει ένα πειραματικό σχοινί για να εξασφαλίσει την ζωή του. Ας δώσει την πρώτη του παράσταση, κι όταν την τελειοποιήσει, θα δει και το θέμα του πειραματικού σχοινιού, όσο κι αν έχουν ανάγκη και πιέζονται οι έμποροι για να πουλήσουν σχοινιά. Το να επιβιώσει ο ακροβάτης είναι πιο σπουδαίο από το να επιβιώσουν οι έμποροι πουλώντας σχοινί στον ακροβάτη. Γιατί; Γιατί ο ακροβάτης δεν έχει άλλη εναλλακτική δράση από το να εκτελέσει την παράστασή του. Οι έμποροι μπορούν να πουλήσουν σχοινιά και αλλού,  αλλά έχουν κι άλλα εμπορεύματα να πουλήσουν.

Στην Ελλάδα οι ιθαγενείς θέλουν να ζούνε με τον Ελληνικό πολιτισμό, με επίσημη θρησκεία, κι αυτή να είναι η καθιερωμένη. Ίσως και ο πολιτισμός και η θρησκεία να είναι λάθος. Ας εξασφαλίσει ο Έλληνας ότι θα επιβιώσει πρώτα, και ύστερα εξετάζονται τα της θρησκείας και του πολιτισμού.

 

Διότι εκτός από όσους στην Ελλάδα εχθές το βράδυ φάγανε χαβιάρι και παντεσπάνι, οι υπόλοιποι αν δεν το έχουν ακόμη καταλάβει, βρίσκονται εβδομάδες ή λίγους μήνες πριν το κενό. Τώρα, βρίσκονται στο χείλος. Να περιμένουνε να πατήσουν στο κενό;

Το ότι κι άλλοι που δεν είναι Έλληνες δυστυχούν, το ζούμε. Αυτή την στιγμή, οι αλληλέγγυοι να τους πάρουνε στα δικά τους σπίτια. Αυτή την στιγμή.

 

Το ότι κι άλλοι που δεν είναι Έλληνες έχουν δικαίωμα να ζήσουν, είναι κοινή λογική. Μέσα στο σπίτι μου όμως διαμένοντας και διαβιώντας, δεν θα μου επιβάλλουν να ζήσω εγώ όπως εκείνοι θέλουν να ζήσω εγώ. Μέσα στο σπίτι μου, στην Εστία μου, εκείνοι ή θα ζήσουν όπως ζω εγώ, ή θα μου αδειάσουν την γωνιά.

Το ότι πολλοί ξένοι έχουν προοδεύσει στην σκέψη και έχουν ανακαλύψει νέες αλήθειες, και τις έχουν εφαρμόσει στην δική τους ζωή, να τις χαίρονται και συγχαρητήρια για τα μπορδέλα κτηνοβασίας στις χώρες του βορρά στην Ευρώπη, αλλά το ότι αυτοί επέλεξαν να ζήσουν έτσι, δεν με υποχρεώνει να ζήσω κι εγώ – κι ας με χαρακτηρίσουν οπισθοδρομικό, δεν θα μου ξινίσει ο τραχανάς. Το εάν αυτό γίνει στο μέλλον, ύστερα από την γενική αποδοχή του Ελληνικού πληθυσμού, δεν θα είναι τώρα. Τώρα, υπάρχουν πιο σημαντικά να γίνουν.

Γιατί είναι  σπουδαία; 

Διότι η Ελλάδα πεθαίνει.

Το 2080 θα έχει το ένα τρίτο του πληθυσμού που έχει τώρα. Τώρα έχει άνω του 70% ανεργία στους νέους. Δηλαδή υπάρχουν γενιές που θα εργασθούν στην ζωή τους. Η κατώτερη σύνταξη γήρατος είναι 151,20 ευρώ τον μήνα. Υπάρχουν νοικοκυριά όπου δεν εργάζεται ούτε ένα μέλος. Τα νοσοκομεία υπολειτουργούν ή δεν λειτουργούν, δηλαδή πεθαίνουν άνθρωποι που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί. Πολλοί τρώνε από τα σκουπίδια. Άστεγοι στον δρόμο πεθαίνουν άρρωστοι. Οι εργαζόμενες εκπορνεύονται. Δεν υπάρχει ουσιαστική επιχειρηματικότητα. Το κράτος ληστεύεται διαρκώς. Η χώρα απειλείται με συρρίκνωση. Το κράτος δεν είναι κυρίαρχο ούτε στο ελάχιστο. Το κράτος δεν παράγει Δίκαιο. Όλα αυτά, προοδεύουν αναπόδραστα προς το χειρότερο.

Γι’ αυτό, τώρα, δεν είναι ώρα να συζητηθεί εάν θα δεχθούμε την ροζαλιά κορδέλα να αντικαταστήσει το σύμβολο του σταυρού στην σημαία μας, και το φρέσκο λευκό τις εικόνες του θεού στα σπίτια και στα δημόσια κτίριά μας. Ελπίζω να είμαι σαφής.

Οι ειδικοί γνωρίζουν ότι μέσα στο οικονομικό πλαίσιο στο οποίο βρισκόμαστε, ελπίδα να αλλάξει η παρούσα κατάσταση δεν υπάρχει. Πασχίζουν με νύχια και δόντια να μας κρατήσουν έτσι μέχρι που να ξεπουληθεί κάθε περιουσία της χώρας. Που είναι ανυπολόγιστης αξίας ακόμη αυτή την ώρα.

Σήμερα, αρχές Φεβρουαρίου του 2017, επάνω στα γνωστά σχέδια άλωσης της χώρας και εξάλειψης του Γένους των Ελλήνων που σχεδιάζονται κι εφαρμόζονται πέρα, πάνω από έναν ωκεανό ολόκληρο, κοιτώντας χαμηλά, πάνω από την Ευρώπη, αφού είμαστε μέλος της πολιτικό, εν όψει των Γαλλικών και Ολλανδικών εκλογών πολύ πριν τις Γερμανικές τον Σεπτέμβριο, θα περιμένω ένα πείσμα να συνεχίσει ο στραγγαλισμός του Έλληνα τώρα, την ώρα ετούτη. Έτσι όμως, με το χρηματοδοτικό κενό του Ιουλίου που έρχεται, δεν μπορώ να διακρίνω πώς είναι δυνατόν να αφιχθούμε στον Σεπτέμβριο με ό,τι εξελίξεις σημάνουν οι εκλογές στην Ευρώπη τότε πλέον, χωρίς ένα προδιαγεγραμμένο ατύχημα, έναν προαναγγελθέντα θάνατο. Του Γένους μου.

Δεν υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα όσο ένας Έλληνας λέει πως είναι πιο πατριώτης από τον άλλο, όσο άλλος Έλληνας λέει πως είναι πατριώτης κι ο απέναντι προδότης της πατρίδας, όσο κάποιος Έλληνας λέει ότι είναι της τάδε θρησκείας που περιφρονεί, απεχθάνεται, λυπάται, μισεί τον οποιονδήποτε δεν είναι της ίδιας θρησκείας, υπάρχει άνθρωπος Έλληνας που ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια στο παραμικρό ή μεγάλο νόημα, αντίληψη, κοσμοθεωρία, γνώμη για δεδομένο θέμα.

Επειδή ελάττωμα του Γένους είναι η διχόνοια, κι ο χαρακτήρας που εύχεται να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, αλλά δεν φαίνεται να έχει ελεγχθεί έως σήμερα, δεν διατηρώ πολλές ελπίδες.

Διαβλέπω πιο πιθανό να γίνει το βήμα που θα πατήσει από το χείλος όπου τώρα πατεί, στο κενό.